It may not be easy, but it will be worth it.
Door: Marit Walraven
Blijf op de hoogte en volg Marit
29 September 2013 | Verenigde Staten, Panama City Beach
Ik ben alweer bijna twee maanden in Amerika, wauw wat gaat de tijd snel. De afgelopen maand was leuk, maar ook minder leuk. Ik heb van alles wat ik meemaakte notities gemaakt op mijn telefoon, en dat is maar goed ook, anders was ik de helft vergeten te noemen ;) De laatste blog die ik schreef ging over de roadtrip naar Indiana, en in die week erna heb ik erg last gehad van moeheid en heimwee. De schooldagen en alle trips hadden me behoorlijk uitgeput. Op school ging het ook niet zo lekker helaas. Mijn school zit 25 minuten verderop, en dat zit best wel tegen, vooral als het gaat om betrokken raken in school actitiviteiten en afspreken met medeleerlingen. Ik voelde me daardoor, na een maand, nog steeds erg ongemakkelijk en alleen op school. In die week dacht ik ook een eventuele oplossing te hebben, er zit namelijk nog een school in de buurt (veeel dichterbij eigenlijk): Arnold High School, hier zaten ook nog twee andere exchange students en dat zijn altijd geweldige steunpilaren, omdat ze precies snappen wat je voelt. Ik dacht er een tijdje over na en heb er uiteindelijk met mijn gastgezin over gepraat, en zij vonden het helemaal niet erg, wilden juist dat ik een leuk jaar had. Dus toen begon het bellen en regelen. Het was gelukkig mogelijk en we maakten een afspraak om de nieuwe school te zien en mijn vakkenpakket te bespreken. Het zag er allemaal positief uit en na nog meer nadenken besloot ik dat het beter was om naar de nieuwe school te gaan. De week van 15/09 tot 24/09 was een drukke week. Zondag 15/09 heb ik Nederlandse pannenkoeken gebakken voor mijn gastgezin en ze vonden het gelukkig erg lekker. Maandag was weer een normale schooldag, tot aan het 7e uur, het begon namelijk keihard te regenen en te onweren. Je hoefde maar 10 seconden buiten te lopen en je was al doorweekt haha, de stroom viel zelfs voor een paar seconden uit. Dinsdag 17/09 was een rare dag, ik ben namelijk op Amerikaanse tv geweest! Ik had al verteld dat ik 21 september weer naar NYC zou gaan, en dat had een speciale reden, waar ik later in deze blog meer over zal vertellen. We waren door het lokale nieuws uitgenodigd om op tv om 5.30 (!!) 's ochtends te vertellen over het doel van onze trip. Het was veeel te vroeg en ik had dan ook mega wallen onder mn ogen (niet echt mooi op tv...) maar het was wel heel apart en gaaf om mee te maken! ’s Avonds naar de volleyball game van Marley geweest, en wat een spirit wauw. Iedereen is super fanatiek haha. Dit was echt een ontzettend lange dag van 4 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds. Woensdag kwam de regional director van Ayusa om het huis te checken, gelukkig had ik net alles opgeruimd ;) Donderdag 18/09 was Game Day, oftewel een dag dat helemaal in het teken staat van school spirit en football. Ik ben ’s avonds wel naar de game geweest maar was nog zo moe van de dag ervoor dat het niet lang was. Vrijdag was gewoon een normale schooldag.
Zaterdag 21/09 was het dan eindelijk tijd voor onze trip naar NYC!! We, ik, mijn host mom Mary Pat, vriendin en medeleerling Aren, en Chautauqua studenten Katie en Shae, vertrokken vroeg naar Jacksonville, Florida, waar we op het vliegtuig stapten naar La Guardia, New York. Dit vliegveld lag op een soort eiland, waardoor het net leek of we in het water gingen landen! Een van de stewardessen was heel aardig, en ik had leuke gesprekken met haar. Ze vroeg of ik naar huis ging, was het maar zo dat NYC mijn thuis was haha! Rond 7 uur in de avond kwamen we aan in het geweldig mooie hotel, The Roosevelt Hotel. Hierna naar Times Square gelopen (was maar 5 blocks away) en daar gegeten. Nog een tijdje op Times Square rondgelopen en geshopt. Ik heb een heel leuk vest gekocht bij Forever 21, wat ook echt nodig was want het was KOUD (ik ben niks meer gewend haha) in New York! Bij de M&M Store kwam Shae naar me toe dat ze had staan praten met een Nederlandse, dus ik ging het gesprek met haar aan. Heerlijk om weer even Nederlands te kunnen spreken! De volgende dag, zondag 22/09 zijn Aren en ik naar NYU (New York University) geweest omdat dit de university is waar Aren heel graag heen wilt na high school. Een super mooie en grote school. Vanaf de tweede verdieping had je een heeel mooi uitzicht over Manhattan. Ik kwam er later achter dat in ditzelfde gedeelte van de stad de New York Film Academy zit, een school waar je allerlei soorten filmmaking kan studeren, of workshops kunt doen. Ik heb meer info opgezocht en een twee maanden durende workshop filmmaking gevonden die tijdens de kerst periode (december tot februari) is, dus wie weet ga ik ooit nog wel wonen en naar school in NYC, want het klinkt echt geweldig! :) NYU was trouwens een ongelooflijk eind lopen, en op een gegeven moment waren we er zo moe van dat we besloten de taxi te nemen. Dus toen kwam het fantastische film momentje dat we een gele taxi mochten stoppen, and we did it! Ons hotel zat maar 1 straat bij 5th Avenue vandaan dus daar hebben we nog meer geshopt. De vorige keer in New York hadden we zoveel te doen en waren we natuurlijk met een Nederlandse groep, dus ik voelde me toen veel meer toerist dan deze keer. Deze keer voelde het veel meer alsof ik daar als echte Amerikaanse/New Yorker liep! En geloof me, dat is een super gevoel haha. Ook had ik tijd om naar alle verschillende mensen in New York te kijken, heel gaaf om zoveel diverse mensen te zien in één stad. Iedereen heeft hun eigen leven en dromen, maar ze leven wel allemaal samen. If you can make it there, you can make it anywhere. Hierna naar het Rockefeller Center geweest, waar ik de vorige keer vrij weinig van had kunnen zien. Nu hebben we er gegeten en lang rondgelopen. En daarna weer terug naar Times Square omdat we naar een Broadway show gingen, wat eigenlijk maar een heel klein theater was, dus het viel een beetje tegen. Maarja het was alsnog leuk! Weer wat souvenirs gekocht.. Ik heb volgens mij zo’n beetje alles gekocht wat ik de vorige keer niet heb kunnen kopen haha. Wat heel handig was :) En toen snel weer terug naar het hotel, want de volgende dag was de grote dag, de reden waarom we uberhaupt naar new york gingen. We bezochten deze dag namelijk United Nations (oftewel Verenigde Naties), het hoofdkantoor hiervan ligt in New York City, en Chautauqua was uitgenodigd om te komen naar een belangrijke meeting over hoe personen met een handicap nu erg worden achtergesteld en wat daar aan gedaan kan worden. Het ging bijvoorbeeld over hoe lastig het is voor iemand in een rolstoel om overal te komen. Daar hadden we zelf ook erg last van in new york, aangezien Katie in een rolstoel zat. De dag begon met een breakfast meeting in the UNICEF House, waar ook aandacht werd besteed aan mensen met een handicap, maar dan vooral kinderen. Na deze meeting moesten we door naar het United Nations gebouw, we gingen met twee verschillende taxi’s, maar op een gegeven moment waren we de andere taxi kwijt, daarbij hadden we nogal haast, waardoor ik terecht kwam in een situatie waarin ik, een 17-jarige Nederlandse exchange student, op hakken en bellend, rende door de straten van New York. Toen ik me dat realiseerde had ik alleen maar een wauw-gevoel. Het leek écht net een film. Daarna kwamen we bij het volgende avontuur. We hadden de anderen gelukkig snel weer gevonden, en we gingen het gebouw in, hiervoor moesten we door security en er stonden beveiligers op elke straathoek. Na de beveiliging gingen Mary Pat en Katie een andere kant op omdat zij een speciaal rolstoel pad moesten volgen, dus Shae , ik en Aren gingen alleen verder. Totdat we bij een bepaald punt kwamen waar je links en rechts kon. Links was voor mensen met een gele pas, e rechts voor mensen met een groene pas. Aren en Shae hadden een gele pas, en ik een groene… En nee, ik kon écht niet naar de andere kant, werd me verteld. Oke dan. Stond ik daar, helemaal alleen tussen belangrijk uitziende personen in pakken, in een compleet ander gebouw. Paniek, want mijn pas kon ik niet veranderen. Godzijdank kon Mary Pat een gele pas voor me regelen, waardoor ik toch nog naar de andere kant kon. Anders had ik van 9 tot 6 in een ander gebouw gezeten. De meeting zelf bestond uit heel veel luisteren, zitten en nog meer luisteren. Het was interessant en ik heb er echt heel veel van geleerd, maar het was ook te langdradig allemaal. Er waren heel veel staatshoofden uit allerlei landen, ook hebben we belangrijke mensen uit Ierland, Zwitserland en Papua Guinea gesproken, Aren heeft zelfs een secretaris-generaal kunnen vertellen over Chautauqua en dat is geweldig. We hebben nog geprobeerd om een speech te geven over de school en wat ze doen, maar helaas wilden er zoveel anderen ook nog het woord en was er te weinig tijd. Na de lunch kwamen we weer terug bij onze ruimte, en om naar binnen te mogen moesten we onze pas weer laten zien. Één van de beveiligers zag mijn paspoort en zei ‘’Hey you’re Dutch’’, maar aangezien er Koninkrijk der Nederlanden op staat moest hij wel Nederlands zijn om dat te kunnen lezen. Ik dacht dat ik het verkeerd had verstaan dus ik kon hem alleen maar verward aankijken haha. Maar toen we weer uit de ruimte kwamen kwam hij naar me toe en begon hij Nederlands tegen me te praten, wat erg leuk was! Hij woont en werkt dus in New York, ik ben jaloers… Ook vertelde hij dat die woensdag (ik was er maandag) koningin Maxima in de United Nations zou zijn, maar ik ging dinsdag al weg, helaas. Oh en trouwens, president Obama was ook in het gebouw die maandag, we hebben hem alleen niet gezien. Ik heb een leuk gesprek gehad met de Nederlandse beveiliger, en nadat we de pers die wanhopig probeerde een interview te krijgen hadden uitgelachen, was het tijd om de UN weer te verlaten. Ik besef echt dat ik heel veel geluk heb gehad dat ik zoiets mocht meemaken, niet veel 17-jarige meiden kunnen dat ook zeggen denk ik ;) Het was heel leerzaam, en voor een goed doel. Hierna weer terug gegaan naar het hotel, op een slakkentempo, want onze voeten deden zooo veel pijn van het dragen van hakken de hele dag. Omgekleed en daarna met de subway vanaf Grand Central Station (het bekendste, grootste en mooiste treinstation van NYC)naar de Staten Island Ferry, waarmee we langs het vrijheidsbeeld gevaren (alweer, alleen dit keer was het ’s avonds dus je kon alles mooi verlicht zien) zijn en daarna zijn Aren en ik met z’n tweeën (door alle strenge beveliging was New York zo’n beetje de veiligste stad op aarde, dus ons kon niks gebeuren haha) weer in een taxi gestapt en zijn we teruggegaan naar Rockefeller Center, waar we weer op Top of the Rock, het meest geweldige uitzichtpunt, zijn geweest. We waren hier tot bijna middernacht, opnieuw een super ervaring! Op de terugweg naar het hotel kwamen we nog langs het Waldorf Hotel, een bekend hotel dat vaak in films voorkomt. Dinsdag ochtend om 8 uur was onze terugvlucht naar Jacksonville, en rond 4 uur ’s middags kwamen we weer terug in Panama City. Ik kan me niet zoveel herinneren van wat ik de rest van de dag heb gedaan, maar ik weet wel dat ik ontzettend moe was. Een verhaal over hoe onze trip was heeft ook nog in de lokale krant gestaan, dit is de link: http://www.newsherald.com/news/students-take-message-to-u-n-document-1.209913
Woensdag zou ik eigenlijk naar mijn nieuwe school gaan om te in te schrijven en mijn vakkenpakket definitief te kiezen, maar ik was nog zo moe en een beetje ziekjes van de trip dat ik besloot thuis te blijven. Slecht idee. Eind van de middag werden we door Ayusa opgebeld en ze waren heel erg boos. Blijkbaar dachten ze dat ik al was uitgeschreven op mijn oude school en niet was ingeschreven op mijn nieuwe school omdat ik niet was gegaan, maarja ik was ziek… Ik had dus geen school voor één dag en was bijna naar huis gestuurd hierdoor. Mijn nieuwe school had ineens ook gezegd dat me niet konden plaatsen, omdat er geen plek was. Dus er zat maar één ding op, terug naar de oude school en me zo snel mogelijk weer inschrijven. Toen we daar aankwamen bleek dat ze me helemaal niet hadden uitgeschreven, dus een heleboel gedoe voor niks. Ik moet dus blijven op mijn school en dat was wel even een enorme teleurstelling, ik was op dat moment helemaal klaar met alles, en wilde het liefst meteen naar huis. Maar ik weet ook dat ik er dan heel veel spijt van ga krijgen, dus ik heb besloten om mijn vakkenpakket opnieuw te veranderen, mijn fotografie is nu veranderd naar Culinary (jep, koken!) en heel misschien ga ik mijn journalism veranderen naar dance. In mijn culinary klas zitten een paar hele aardige meiden, en ik ga nu serieus op zoek naar een buitenschoolse activiteit die ik kan doen, dus ik heb weer hoop dat het allemaal goed gaat komen :) ik voel me in ieder geval een stuk beter dan de weken daarvoor! Vrijdagavond ben ik naar de football game van Arnold High School geweest met Lucie, en zaterdag zijn we wezen shoppen voor een homecoming dress (wat homecoming precies inhoudt zal ik tegen die tijd wel uitleggen) en ik heb de mijne gevonden :)
Ik mis Nederland nog heel vaak, raar want dat had ik dus echt niet verwacht! Ik mis mijn lieve vrienden en familie, maar ik mis ook kleine dingen, zoals de vrijheid van mijn fiets, zelf kunnen kiezen wat ik draag naar school, en zelfs het Nederlandse herfst weer. Maar voor dit gemis krijg ik een heleboel onvergetelijke ervaringen terug. Het is niet makkelijk, maar het is het waard! This will be the best year of my life.
Liefs, Marit
''It's gonna get harder before it gets easier. But it will get better, you just gotta make it through the hard stuff first.''
Zaterdag 21/09 was het dan eindelijk tijd voor onze trip naar NYC!! We, ik, mijn host mom Mary Pat, vriendin en medeleerling Aren, en Chautauqua studenten Katie en Shae, vertrokken vroeg naar Jacksonville, Florida, waar we op het vliegtuig stapten naar La Guardia, New York. Dit vliegveld lag op een soort eiland, waardoor het net leek of we in het water gingen landen! Een van de stewardessen was heel aardig, en ik had leuke gesprekken met haar. Ze vroeg of ik naar huis ging, was het maar zo dat NYC mijn thuis was haha! Rond 7 uur in de avond kwamen we aan in het geweldig mooie hotel, The Roosevelt Hotel. Hierna naar Times Square gelopen (was maar 5 blocks away) en daar gegeten. Nog een tijdje op Times Square rondgelopen en geshopt. Ik heb een heel leuk vest gekocht bij Forever 21, wat ook echt nodig was want het was KOUD (ik ben niks meer gewend haha) in New York! Bij de M&M Store kwam Shae naar me toe dat ze had staan praten met een Nederlandse, dus ik ging het gesprek met haar aan. Heerlijk om weer even Nederlands te kunnen spreken! De volgende dag, zondag 22/09 zijn Aren en ik naar NYU (New York University) geweest omdat dit de university is waar Aren heel graag heen wilt na high school. Een super mooie en grote school. Vanaf de tweede verdieping had je een heeel mooi uitzicht over Manhattan. Ik kwam er later achter dat in ditzelfde gedeelte van de stad de New York Film Academy zit, een school waar je allerlei soorten filmmaking kan studeren, of workshops kunt doen. Ik heb meer info opgezocht en een twee maanden durende workshop filmmaking gevonden die tijdens de kerst periode (december tot februari) is, dus wie weet ga ik ooit nog wel wonen en naar school in NYC, want het klinkt echt geweldig! :) NYU was trouwens een ongelooflijk eind lopen, en op een gegeven moment waren we er zo moe van dat we besloten de taxi te nemen. Dus toen kwam het fantastische film momentje dat we een gele taxi mochten stoppen, and we did it! Ons hotel zat maar 1 straat bij 5th Avenue vandaan dus daar hebben we nog meer geshopt. De vorige keer in New York hadden we zoveel te doen en waren we natuurlijk met een Nederlandse groep, dus ik voelde me toen veel meer toerist dan deze keer. Deze keer voelde het veel meer alsof ik daar als echte Amerikaanse/New Yorker liep! En geloof me, dat is een super gevoel haha. Ook had ik tijd om naar alle verschillende mensen in New York te kijken, heel gaaf om zoveel diverse mensen te zien in één stad. Iedereen heeft hun eigen leven en dromen, maar ze leven wel allemaal samen. If you can make it there, you can make it anywhere. Hierna naar het Rockefeller Center geweest, waar ik de vorige keer vrij weinig van had kunnen zien. Nu hebben we er gegeten en lang rondgelopen. En daarna weer terug naar Times Square omdat we naar een Broadway show gingen, wat eigenlijk maar een heel klein theater was, dus het viel een beetje tegen. Maarja het was alsnog leuk! Weer wat souvenirs gekocht.. Ik heb volgens mij zo’n beetje alles gekocht wat ik de vorige keer niet heb kunnen kopen haha. Wat heel handig was :) En toen snel weer terug naar het hotel, want de volgende dag was de grote dag, de reden waarom we uberhaupt naar new york gingen. We bezochten deze dag namelijk United Nations (oftewel Verenigde Naties), het hoofdkantoor hiervan ligt in New York City, en Chautauqua was uitgenodigd om te komen naar een belangrijke meeting over hoe personen met een handicap nu erg worden achtergesteld en wat daar aan gedaan kan worden. Het ging bijvoorbeeld over hoe lastig het is voor iemand in een rolstoel om overal te komen. Daar hadden we zelf ook erg last van in new york, aangezien Katie in een rolstoel zat. De dag begon met een breakfast meeting in the UNICEF House, waar ook aandacht werd besteed aan mensen met een handicap, maar dan vooral kinderen. Na deze meeting moesten we door naar het United Nations gebouw, we gingen met twee verschillende taxi’s, maar op een gegeven moment waren we de andere taxi kwijt, daarbij hadden we nogal haast, waardoor ik terecht kwam in een situatie waarin ik, een 17-jarige Nederlandse exchange student, op hakken en bellend, rende door de straten van New York. Toen ik me dat realiseerde had ik alleen maar een wauw-gevoel. Het leek écht net een film. Daarna kwamen we bij het volgende avontuur. We hadden de anderen gelukkig snel weer gevonden, en we gingen het gebouw in, hiervoor moesten we door security en er stonden beveiligers op elke straathoek. Na de beveiliging gingen Mary Pat en Katie een andere kant op omdat zij een speciaal rolstoel pad moesten volgen, dus Shae , ik en Aren gingen alleen verder. Totdat we bij een bepaald punt kwamen waar je links en rechts kon. Links was voor mensen met een gele pas, e rechts voor mensen met een groene pas. Aren en Shae hadden een gele pas, en ik een groene… En nee, ik kon écht niet naar de andere kant, werd me verteld. Oke dan. Stond ik daar, helemaal alleen tussen belangrijk uitziende personen in pakken, in een compleet ander gebouw. Paniek, want mijn pas kon ik niet veranderen. Godzijdank kon Mary Pat een gele pas voor me regelen, waardoor ik toch nog naar de andere kant kon. Anders had ik van 9 tot 6 in een ander gebouw gezeten. De meeting zelf bestond uit heel veel luisteren, zitten en nog meer luisteren. Het was interessant en ik heb er echt heel veel van geleerd, maar het was ook te langdradig allemaal. Er waren heel veel staatshoofden uit allerlei landen, ook hebben we belangrijke mensen uit Ierland, Zwitserland en Papua Guinea gesproken, Aren heeft zelfs een secretaris-generaal kunnen vertellen over Chautauqua en dat is geweldig. We hebben nog geprobeerd om een speech te geven over de school en wat ze doen, maar helaas wilden er zoveel anderen ook nog het woord en was er te weinig tijd. Na de lunch kwamen we weer terug bij onze ruimte, en om naar binnen te mogen moesten we onze pas weer laten zien. Één van de beveiligers zag mijn paspoort en zei ‘’Hey you’re Dutch’’, maar aangezien er Koninkrijk der Nederlanden op staat moest hij wel Nederlands zijn om dat te kunnen lezen. Ik dacht dat ik het verkeerd had verstaan dus ik kon hem alleen maar verward aankijken haha. Maar toen we weer uit de ruimte kwamen kwam hij naar me toe en begon hij Nederlands tegen me te praten, wat erg leuk was! Hij woont en werkt dus in New York, ik ben jaloers… Ook vertelde hij dat die woensdag (ik was er maandag) koningin Maxima in de United Nations zou zijn, maar ik ging dinsdag al weg, helaas. Oh en trouwens, president Obama was ook in het gebouw die maandag, we hebben hem alleen niet gezien. Ik heb een leuk gesprek gehad met de Nederlandse beveiliger, en nadat we de pers die wanhopig probeerde een interview te krijgen hadden uitgelachen, was het tijd om de UN weer te verlaten. Ik besef echt dat ik heel veel geluk heb gehad dat ik zoiets mocht meemaken, niet veel 17-jarige meiden kunnen dat ook zeggen denk ik ;) Het was heel leerzaam, en voor een goed doel. Hierna weer terug gegaan naar het hotel, op een slakkentempo, want onze voeten deden zooo veel pijn van het dragen van hakken de hele dag. Omgekleed en daarna met de subway vanaf Grand Central Station (het bekendste, grootste en mooiste treinstation van NYC)naar de Staten Island Ferry, waarmee we langs het vrijheidsbeeld gevaren (alweer, alleen dit keer was het ’s avonds dus je kon alles mooi verlicht zien) zijn en daarna zijn Aren en ik met z’n tweeën (door alle strenge beveliging was New York zo’n beetje de veiligste stad op aarde, dus ons kon niks gebeuren haha) weer in een taxi gestapt en zijn we teruggegaan naar Rockefeller Center, waar we weer op Top of the Rock, het meest geweldige uitzichtpunt, zijn geweest. We waren hier tot bijna middernacht, opnieuw een super ervaring! Op de terugweg naar het hotel kwamen we nog langs het Waldorf Hotel, een bekend hotel dat vaak in films voorkomt. Dinsdag ochtend om 8 uur was onze terugvlucht naar Jacksonville, en rond 4 uur ’s middags kwamen we weer terug in Panama City. Ik kan me niet zoveel herinneren van wat ik de rest van de dag heb gedaan, maar ik weet wel dat ik ontzettend moe was. Een verhaal over hoe onze trip was heeft ook nog in de lokale krant gestaan, dit is de link: http://www.newsherald.com/news/students-take-message-to-u-n-document-1.209913
Woensdag zou ik eigenlijk naar mijn nieuwe school gaan om te in te schrijven en mijn vakkenpakket definitief te kiezen, maar ik was nog zo moe en een beetje ziekjes van de trip dat ik besloot thuis te blijven. Slecht idee. Eind van de middag werden we door Ayusa opgebeld en ze waren heel erg boos. Blijkbaar dachten ze dat ik al was uitgeschreven op mijn oude school en niet was ingeschreven op mijn nieuwe school omdat ik niet was gegaan, maarja ik was ziek… Ik had dus geen school voor één dag en was bijna naar huis gestuurd hierdoor. Mijn nieuwe school had ineens ook gezegd dat me niet konden plaatsen, omdat er geen plek was. Dus er zat maar één ding op, terug naar de oude school en me zo snel mogelijk weer inschrijven. Toen we daar aankwamen bleek dat ze me helemaal niet hadden uitgeschreven, dus een heleboel gedoe voor niks. Ik moet dus blijven op mijn school en dat was wel even een enorme teleurstelling, ik was op dat moment helemaal klaar met alles, en wilde het liefst meteen naar huis. Maar ik weet ook dat ik er dan heel veel spijt van ga krijgen, dus ik heb besloten om mijn vakkenpakket opnieuw te veranderen, mijn fotografie is nu veranderd naar Culinary (jep, koken!) en heel misschien ga ik mijn journalism veranderen naar dance. In mijn culinary klas zitten een paar hele aardige meiden, en ik ga nu serieus op zoek naar een buitenschoolse activiteit die ik kan doen, dus ik heb weer hoop dat het allemaal goed gaat komen :) ik voel me in ieder geval een stuk beter dan de weken daarvoor! Vrijdagavond ben ik naar de football game van Arnold High School geweest met Lucie, en zaterdag zijn we wezen shoppen voor een homecoming dress (wat homecoming precies inhoudt zal ik tegen die tijd wel uitleggen) en ik heb de mijne gevonden :)
Ik mis Nederland nog heel vaak, raar want dat had ik dus echt niet verwacht! Ik mis mijn lieve vrienden en familie, maar ik mis ook kleine dingen, zoals de vrijheid van mijn fiets, zelf kunnen kiezen wat ik draag naar school, en zelfs het Nederlandse herfst weer. Maar voor dit gemis krijg ik een heleboel onvergetelijke ervaringen terug. Het is niet makkelijk, maar het is het waard! This will be the best year of my life.
Liefs, Marit
''It's gonna get harder before it gets easier. But it will get better, you just gotta make it through the hard stuff first.''
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
